Για την ανικανότητα του ΑΚΕΛ, σαν το κατεξοχήν κόμμα με καλές σχέσεις - στο παρελθόν - με τους Τ/Κ, να χαράξει πρακτική πολιτική ένταξης των Τ/Κ στους κόλπους του. Σε ισότιμη βάση και με τον ίδιο τρόπο όπως και τους Ε/Κ που επιθυμούν μια τέτοια ένταξη. Δημιουργώντας έτσι, εν δυνάμει, ένα αληθινό αριστερό κόμμα: λαϊκό, υπερεθνικό, δικοινοτικό (!!), συνενωτικό και πραγματικά προσεγγιστικό. Αφήνοντας έτσι τους Τ/Κ πατριώτες βορά και θύματα των κατευθυνόμενων από την Άγκυρα Τ/Κ κομμάτων. Πέφτοντας έτσι στη ιμπεριαλιστική παγίδα της διαίρεσης, της απομόνωσης και της αποξένωσης, με λίγα λόγια παίζουμε το δικό τους παιχνίδι με τους δικούς τους κανόνες. Και των (χαζο) χαρούμενων εκδηλώσεων που δεν παράγουν πολιτική ακόμα και όταν η ωφελιμότητας τους είναι αδιαμφισβήτητη.
Μα θα μου πείτε αυτό φαντάζει πολύ δύσκολο και κρύβει και ένα σωρό παγίδες. Παγίδες και δυσκολίες βλέπουν αυτοί που έχουν βολευτεί στις ζεστές τους καρέκλες που δεν θέλουν να χάσουν όχι οι αριστεροί.