Η διάσπαση της Κεντροαριστεράς προπομπός μεγάλων δεινών

Αντιγράφω (χωρίς καμιά άδεια) από το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου «Η Κύπρος σε Παγίδα» (σημειώνω ότι το βιβλίο εκδόθηκε πριν από την εκλογή Χριστόφια):


«Προφανώς η απόφαση για αυτόνομη κάθοδο στις προεδρικές ήταν μια στρατηγική επιλογή της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, όχι μια απόφαση που πάρθηκε μέσα σε μερικές μέρες, απόφαση εγκατάλειψης της πάγιας «πολιτικής συμμαχιών» του κόμματος, προς όφελος της ανεξάρτητης διεκδίκησης της εξουσίας, και ως τέτοια αξίζει να συζητηθεί. Όσο για το επιχείρημα ότι αποφασίστηκε δημοκρατικά, μπορεί κανείς να συμφωνήσει μόνο αν δίνει έμφαση κυρίως στον τύπο και όχι στην ουσία της δημοκρατίας. Γιατί δεν είναι πολύ σοβαρό να κάνει κανείς δημοψήφισμα για το αν τα μέλη ενός κόμματος προτιμούν τον γραμματέα τους Πρόεδρο (το περίεργο μάλιστα, και αυτό που θα έπρεπε να ανησυχήσει την ηγεσία του κόμματος, είναι ότι βρέθηκαν αρκετά μέλη να απαντήσουν αρνητικά σε ένα τέτοιο ερώτημα!).  Εμείς πολύ θα θέλαμε να ξέρουμε τι θα απαντούσαν τα μέλη του ΑΚΕΛ αν τους ετίθετο αίφνης τα ερωτήματα: «Θέλετε να διασπάσουμε τη συνεργασία αν δεν συμφωνήσουν οι συγκυβερνώντες σε υποψηφιότητα Χριστόφια;» «Με ποια αναλογία πρέπει να εκπροσωπούνται Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι στα όργανα λήψης τελικών αποφάσεων της "διζωνικής"-"δικοινοτικής";» «Πρέπει να επιδιώξουμε παραλλαγή του Σχεδίου Ανάν ή λύση του Κυπριακού σε τελείως νέα βάση;» «Συμφωνείται με αποστρατικοποίηση της Κυριακής Δημοκρατίας ενόσω παραμένουν βρετανικά στρατεύματα και βάσεις;» «Πρέπει να τολμήσουμε να διακόψουμε την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας αν εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και διατηρεί κατοχικά στρατεύματα στο νησί;» Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίζαμε τις απόψεις των μελών του ΑΚΕΛ επί αυτών των άλλων ερωτημάτων, που είναι ζητήματα κεντρικής σημασίας για τη Δημοκρατία, το κόμμα και την αριστερά, υποθέτουμε όμως ότι δεν θα μάθουμε ποτέ την απάντηση. 

Προτού ο «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» γίνει μόνο «συγκεντρωτικός» και ουσία «στρατιωτικός», πριν δηλαδή από το 10^ο Συνέδριο του Κόμματος των Μπολσεβίκων, το 1921, που απαγόρευσε (καθόλου) προσωρινά τη λειτουργία τάσεων, για πολλά μπορούσε κανείς να τους κατηγορήσει, όχι πάντως για έλλειψη δημοκρατίας  (.....). Μπορεί ο Λένιν να ήταν ιδιαίερα επιθετικός, συχνά υβριστικός στις πολεμικές του, επέμενε όμως παντά να τίθενται και να συζητούνται ενώπιον του συνόλου των μελών του κόμματος οι απόψεις και των μικρότερων ομάδων. 
(...........)

Από την άποψη της ουσιαστικής δημοκρατίας, όχι του άλφα η του βήτα καταστατικού τύπου, που θα επικαλούνταν για να μας απαντήσουν, ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν θα έπρεπε να ξεδιπλώσει πλήρως τις απόψεις του, αντιπαρατιθέμενος. π.χ. με τον Δώρο Χριστοδουλίδη ή τον Γιώργο Λιλλήκα, ενώπιον του κόμματος, προτού αυτό μπορέσει  να αποφασίσει αν πλήρει επιγνώσει των συνεπειών της απόφασης του; Ζητάς πολλά, μπορεί να μου πείτε, θα σας απαντήσω όμως ότι όταν έρθει μια μέρα ο λογαριασμός των τόσο κορυφαίας κρισιμότητας επιλογών που παίρνονται με τέτοιες διαδικασίες, μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο οδυνηρός από μια σκληρή και ανοιχτή αντιπαράθεση. Ο διοικητικός τρόπος διοίκησηε ενός κόμματος του τύπου του ΑΚΕΛ μοιάζει πολύ αποτελεσματικότερος για την ηγεσία του από ένα πιο πολιτικό τρόπο, αλλά δεν λύνει τα προβλήματα, τα σπρώχνει κάτω από το χαλί. Η διοικητική ευκολία απαλλάσσει την ηγεσία από τη δυσκολία να βρει πειστικές απαντήσεις σε πολιτικές προκλήσεις, δεν εξαφανίζει όμως τις προκλήσεις, η οργανωτική ενότητα δεν θα μπορέσει να συγκρατήσει στρατηγικού χαρακτήρα φυγόκεντρες τάσεις. (.........)  Πρέπει όμως ήδη από τώρα να επισημάνουμε ότι η εμφάνιση ενός αριστερού, κομμουνιστή υποψηφίου στην Κύπρο θα έπρεπε κανονικά να τρομάξει τις Βρυξέλλες και την Ουάσινγκτον, το ΝΑΤΟ και το Λονδίνο. Θα έπρεπε να κινητοποιηθούν , για να αποτρέψουν αυτή την πρόκληση στα συμφέροντα του κατά Εζεκία «αγγλο-αμερικανικού ιμπεριαλισμού». Και θα έπρεπε, αντίστροφα, μια τέτοια πολιτική επιλογή να προκαλέσει ενθουσιασμό, όχι σκεπτικισμό, στις εργαζόμενες τάξεις της Κύπρου. Όπως όμως μας λέει και η ίδια η Χαραυγή, τον Δημήτρη Χριστόφια τον υποδέχτηκαν ενθέρμως στις Βρυξέλλες, όπου, υποθέτουμε, δεν έχει ακόμα εγκαθιδρυθεί η νέα πρωτεύουσα των Σοβιέτ, παραμένει φανταζόμαστε έδρα του ΝΑΤΟ και της Κομισιόν. Πώς εξηγείται ότι δεν ανυσύχησαν οι Αγγλο-Αμερικανοί και το «αμερικάνικο κόμμα» στην Ελλάδα από τις πρωτοβουλίες της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, αλλά ανησύχησε ένα τμήμα των οπαδών και στελεχών του; Τους ξεγελάσαμε πάλι, την «αντίδραση» και τον «ιμπεριαλισμό»;

Όχι μόνο δεν ανησύχησαν, το αντίθετο συνέβη. Τρίβουν τα χέρια τους από αγαλλίαση, βλέποντας τις πολιτικές δυνάμεις που, ξεκινώντας από διαφορετικές ιδεολογικές και οργανωτικές αφετηρίες, υπεράσπισαν το κράτος του κυπριακού λαού, των Κυπρίων εργαζομένων το 2004, υπεράσπισαν το «όχι» του απέναντι στις αφόρητες αγγλο-αμερικανικές πιέσεις και τους εκβιασμούς, να επιδίδονται τώρα σε αδελφοκτόνο σπαραγμό. Μάννα εξ ουρανού είναι η διάσπαση της κεντροαριστεράς για τις δυνάμεις που επιδιώκουν αυτό που πάντα επιδίωκαν, να κρατήσουν υπόδουλη αποικία τους την Κύπρο, να μην τη δώσουν ποτέ στους κατοίκους της.» (Υπογράμμιση δική μου).


Για να θυμόμαστε πως τα ονειροπολήματα και οι φιλοδοξίες ήταν πάντα η αρχή των προβλημάτων και όχι η λύση τους.