Ο Δούρειος Ίππος της τρόικα: Θα παραδοθεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Μεταφέρω ένα άρθρο του Pepe Escobar από το rt.com. Μετάφραση δική μου καθώς και οποιαδήποτε λάθη. Τo πρωτότυπο είναι στο rt.com.

Πληροφοριές για τον Pepe Escobar.

---

Ο Δούρειος Ίππος της τρόικα: Θα παραδοθεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Η Ελληνική οικονομική τραγωδία του 2015 είναι θλιβερή επανάληψη του Τρωικού Πολέμου. Τώρα, όμως, η τρόικα (ΕΚΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΔΝΤ) έχει αντικαταστήσει την Ελλάδα και η Ελλάδα είναι η νέα Τροία.

Είναι ξεκάθαρο ότι η ΕΚΤ δεν έχει διάθεση να είναι φειδωλή στις «γροθιές» για να μετατρέψει την Ελλάδα σε ένα ευρωπαϊκό αποτυχημένο κράτος. Το σκεπτικό είναι πως η Ισπανία ακόμη, στο εγγύς μέλλον, και η Γαλλία δεν πρέπει να αρχίσουν να παίρνουν “αστείες ιδέες”. Αποδεχτείτε τη γραμμή λιτότητας ή θα γίνουμε μεσαιωνικοί προς εσάς.

Ήταν τόσο προβλέψιμο ότι το πεπρωμένο της Αθήνας αλλά στην πραγματικότητα και του το ευρώ θα εναποθέτονταν τελικά στα χέρια του κυβερνήτη της ΕΚΤ του Μάριο «Άρχοντας του Σύμπαντος» Ντράγκι. Ο οποίος είναι ταγμένος στην τελευταία εφεύρεση του, την ιδέα της ποσοτικής χαλάρωσης η οποία θεωρητικά θα χορηγήσει στη ρημαγμένη από τη λιτότητα Ευρώπη λίγο επιπλέον χρόνο για να συνεχίσει τις «μεταρρυθμίσεις».

Το υπόβαθρο; Η τρόικα πούλησε στην Ελλάδα μια οικονομική «πατάτα». Όμως είναι ο ελληνικός λαός που πληρώνει το τίμημα. Ουσιαστικά, το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα πήγε από ιδιωτικά σε δημόσια χέρια όταν η ΕΚΤ και το ΔΝΤ «έσωσαν» τις ιδιωτικές (γερμανικές, γαλλικές, ισπανικές) τράπεζες του ΔΝΤ. Το ελληνικό χρέος, φυσικά, διογκώθηκε. Η τρόικα παρενέβη, όχι για να σώσει την Ελλάδα, αλλά για να σώσει τον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα.

Η ΕΚΤ αγόρασε το δημόσιο χρέος από ιδιωτικές τράπεζες, με το αζημίωτο φυσικά, αφού δεν θα μπορούσε να αγοράσει το δημόσιο χρέος απευθείας από το ελληνικό κράτος. Το κερασάκι στην τούρτα, όμως, είναι ότι οι ιδιωτικές τράπεζες βρήκαν τα χρήματα για να αγοράσουν το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα ακριβώς από ... την ΕΚΤ επωφελούμενες από εξαιρετικά φιλικά επιτόκια. Αυτή είναι καταφανής κλοπή. Και είναι οι κλέφτες που καθορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού.

Πού είναι τα λεφτά μας;

Το αποτέλεσμα είναι ότι η Αθήνα είναι τώρα χρεοκοπημένη. Τουλάχιστον, ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης ξεκίνησε την ευρωπαϊκή περιοδεία του με μια καλή πρόταση. Η ΕΚΤ θα μπορούσε να επιστρέψει τα €1.9 δισεκατομμύρια κέρδους από τα ελληνικά ομόλογα. Στη συνέχεια θα παραχωρούσε άλλα €10 δις για βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις, καθώς και μια ανοικτή γραμμή έκτακτης ανάγκης για τις τράπεζες. Από την αρχή, το βασικό σημείο για το Βαρουφάκη ήταν να ανοίξει το δρόμο για την επαναδιαπραγμάτευση των €240 δις του σχεδίου «διάσωσης» της Τρόικας.

Τα γεράκια της ΕΚΤ, όμως - όπως ο Errki Liikanen από τη Φινλανδία – απέρριψαν αμέσως αυτές τις επιλογές από την αρχή, επιμένοντας ότι χωρίς μια συνολική συμφωνία, δηλαδή τη συνολική και άνευ όρων Ελληνική παράδοση, ούτε ένα ευρώ δεν θα πάει στην Αθήνα.

Τι απογοήτευση για τον πρωθυπουργό Τσίπρα και τον Βαρουφάκη να ξεκινήσουν μια ευρωπαϊκή περιοδεία ως επαίτες και ζητιάνοι και να αντιμετωπίζουν μια ομάδα από «χρυσούς» μαφιόζους, συμπεριλαμβανομένου και του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και του πολεμοχαρή πρόεδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ.

Την επόμενη εβδομάδα μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη συνεδρίαση του Eurogroup, πριν από την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες στις 12 Φεβρουαρίου όπου αναμένονται σοβαρές αναταράξεις.

Η κατώτατη γραμμή είναι άσχημη.
Ο Βαρουφάκης προσπάθησε να βάλει ένα αισιόδοξο πρόσωπο, συνεχίζοντας να αποκλείει ένα Grexit ως «εξαιρετικά επιζήμιο για την Ελλάδα». Περισσότερο επιζήμιο θα ήταν στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ να υποταχθεί εντελώς στους νεοφιλελεύθερους «Αρχοντες του Σύμπαντος». Αυτό θα εξασφάλιζε την ελληνική κατάθλιψη και υποταγή που θα συνεχιστεί για πάντα. Και ναι, τελικά, η φασιστική Χρυσή Αυγή θα μπορεί να προχωρήσει προς την εξουσία.

Ο Βαρουφάκης, σε συνέντευξη τύπου με τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο Βερολίνο, ακόμη και αν όπως ο ίδιος είπε συμφώνησε με το 67 τοις εκατό του παρών «σχεδίου», τόνισε ότι το «σχέδιο διάσωσης» δεν αντιμετωπίζει τις υπερβολές της διαφθοράς και τους κερδοσκόπους στην Ελλάδα. Έχει να κάνει μόνο με την αποπληρωμή του χρέους και δεν βάζει την ελληνική οικονομία σε καμιά πορεία ανάκαμψης.

Από την πλευρά του, ο Σόιμπλε , προβλέψιμα, εξέδωσε μια συγκαλυμμένη απειλή για ένα «αβέβαιο μέλλον» χωρίς το πρόγραμμα διάσωσης. Το τώρα διάσημο «συμφωνούμε να διαφωνούμε» του Σόιμπλε ήταν στην πραγματικότητα απειλές τυλιγμένες σε βελούδο.

Δεν υπάρχουν στοιχεία ότι θα γίνουν πραγματικές διαπραγματεύσεις στους επόμενες μερικούς μήνες καθώς η Αθήνα προσπαθεί να αναδιαρθρώσει την στάση της απέναντι στην τρόικα. Η ΕΚΤ σιωπηρά παίζει το παιχνίδι πως η Ελλάδα είναι ουσιαστικά καταδικασμένη. Έτσι η ΕΚΤ καταψηφίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα υποστηρίζει τη φασιστική Χρυσή Αυγή. Αυτή είναι η «δημοκρατία» των κεντρικών τραπεζών.

Βομβαρδισμός της Φρανκφούρτης, κανείς;
Έτσι, στο τέλος καταλήγουμε σε αυτό: χωρίς μετρητά από την ΕΚΤ - τουλάχιστον κάποια μετρητά - από το τέλος του μήνα η Ελλάδα κινδυνεύει να επιστρέψει στη δραχμή, χωρίς καν να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός. Και όμως αυτό είναι ακριβώς που λεγεώνες σε όλη την Ευρώπη αποσκοπούν. Δεν είναι περίεργο ότι από τη Λισαβόνα μέχρι τη Ρώμη οι φήμες οργιάζουν ότι εάν η ΕΚΤ θα έκανε κάτι τέτοιο σε ένα σχετικά καλά εξοπλισμένο έθνος, οι ερπύστριες θα ήταν έξω στους δρόμους. Αλλά για να κάνουμε τι; Να βομβαρδίσουμε τη Φρανκφούρτη;

Ο Βαρουφάκης επιμένει, «Ένα πράγμα που δεν θα κάνουμε είναι να παραδοθούμε". Που μεταφράζεται, κατ' ουσίαν, σε μια ελληνική χρεοκοπία. Δεν είμαστε εκεί, όμως, ακόμα. Ο Ντράγκι γνωρίζει ότι αν η Αθήνα εξασφάλιζε να πάρει τα μετρητά που χρειάζεται βραχυπρόθεσμα, θα υπήρχε πόλεμος εναντίον της Bundesbank. Αυτό, όμως, δεν θα συμβεί η ΕΚΤ και η Bundesbank είναι εταίροι στο έγκλημα.

Για άλλη μια φορά τόσο η ΕΚΤ όσο και η Bundesbank κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης ακόμα και με ένα Grexit. Έτσι, η «στρατηγική» δεν θα κλυδωνιστεί: συντρίψετε την Ελλάδα και όλα καλά όταν τελειώνουν καλά - όπως και η οικονομική στρατηγική της τρόικας που ποδοπατεί ολόκληρες χώρες.

Προσοχή από τους «κυρίαρχους του σύμπαντος» που χαρίζουν χαμόγελα. Ο Ντράγκι και άλλοι μπράβοι της ΕΚΤ κουστουμαρισμένοι με Zegna μπορεί να χαρίζουν όλα τα χαμόγελα στον κόσμο, αλλά αυτό που αποδεικνύουν για άλλη μια φορά είναι πόσο τοξικό και θανάσιμο είναι το καθεστώς των κεντρικών τραπεζών για τη δημοκρατία.

Συμπτώματα κοινωνικής κρίσης

Ψάχνοντας χτες σε κάτι παλιά χαρτιά ή καλύτερα ξεσκονίζοντας τα παλιά κιτάπια βρήκα αυτό εδώ το απόκομμα. Είμαι σίγουρος ότι το αλίευσα από τον Φιλελεύθερο, αν όχι τη δεκαετία του 1990 τότε σίγουρα στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Σας το μεταφέρω αυτούσιο με δίχως άδεια από τον συγγραφέα η την εφημερίδα. Λάθη δικά μου.

(Και το πίσω μέρος)

 Συμπτώματα κοινωνικής κρίσης

του Γιάννη Πεγειώτη*

Πάει καιρός από τότε που ποικίλες αντιδράσεις σε πολλά θλιβερά συμπτώματα κοινωνικής υποβάθμισης μορφοποιούν μια κουραστική ακολουθία ερεθισμάτων για έκφραση θλίψης, οργής και αηδίας, Καθώς περνούν οι μέρες και χρόνος δεν περισσεύει για ανάλυση όλων αυτών προτιμώ απλώς να την αντιγράψω μήπως βρεθούν και άλλοι ομοιοπαθείς οργισμένοι για να ενώσουμε τους θυμούς μας και τον πόνο μας.

Αστρολογικές Υπηρεσίες
Το πλήθος των αστρολογικών υπηρεσιών που κατακλύζει όλα τα κυπριακά έντυπα (εφημερίδες, περιοδικά κ.λπ.) και αρκετούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Μέχρι και σε παιδικό έντυπο, που διανέμει περιοδική έκδοση ποικίλης ύλης έχει εισέλθει επώνυμη αστρολόγος για να φωτίσει τα παιδιά μας.

Τηλεοπτικό τοπίο
Το τηλεοπτικό τοπίο, τοπικό και παγκύπριο, συνθέτουν σταθμοί προβολής βίας, νοσηρού σεξουαλισμού και απατηλών ψευδαισθήσεων. Χωρίς τήρηση ορίων παιδικής ή οικογενειακής ζώνης, χωρίς τήρηση του ορίου των δώδεκα για ακατάλληλες - νοσηρές προβολές τρόμου, αλυσιδωτών δολοφονιών και αυτοκαταστροφής.

Τροχαία ασυδοσία
Ο αλληλοσεβασμός στους δρόμους, η διαφύλαξη της σωματικής ακεραιότητας των πολιτών έχει υποχωρήσει σε βαθμό επικίνδυνο. Ο κάθε ανώριμος και αρρωστημένος επιδειξιομανής αποκτά ένα αυτοκίνητο τεράστιας ιπποδύναμης και εκτονώνει την υπανάπτυξη του έξω από σχολεία, καφετέριες, σε διαβάσεις πεζών, σε φώτα τροχαίας, σε στενούς δρόμους με ταχύτητες πέραν των εκατόν πενήντα χιλιομέτρων ανά ώρα.

Περιοδικά ποικίλης ύλης
Τα περιοδικά ποικίλης ύλης εβδομαδιαίως προβάλλουν οτιδήποτε κομίζει πωλήσεις και αριθμούς κυκλοφορίας, ανεξαρτήτως ποιότητας, ήθους, ύφους και κακογουστιάς. Δεκάδες σελίδες αυτών των εκδόσεων προβληματίζουν για τα κριτήρια των συντακτών και για τα ελατήρια των εκδοτών.

Οικογένειες σε κρίση
Σοβαρός αριθμός οικογενειών χειμάζεται για ποικίλους λόγους. Πολλά παιδιά Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου μεγαλώνουν ουσιαστικά στην τύχη ή στο έλεος ποικίλων κινδύνων. Οι συμπεριφορές και οι αντιδράσεις πολλών παιδιών προδίδουν εγκατάλειψη και αδιαφορία.

Ναρκωτικά
Η εξάπλωση των ναρκωτικών δεν αντιμετωπίζεται οργανωμένα, Οι κοινωνικοί φορείς και το κράτος προχωρούν με βήματα αργά και αμήχανα.

Χορηγοί και οικονομικές ενισχύσεις
Παρά τις σποραδικές επισημάνσεις οι πολιτικοί μας ηγέτες δε δείχνουν να προβληματίζονται για τη σχεδόν απόλυτη υποδούλωση πολλών πολιτικών δραστηριοτήτων (προεκλογικές εκστρατείες, εκδηλώσεις, εκδόσεις κ.λπ.) σε μεγάλους χορηγούς και οικονομικούς ενισχυτές.


Απουσία διαλόγου
Η απουσία διαλόγου επιχειρημάτων μαστίζει σε πολλές περιπτώσεις την πολιτική μας ζωή. Αντ' αυτού παρελαύνουν ειρωνικές εκφράσεις, υπονοούμενα και ανερυθρίαστες κακεντρέχειες.

Καταπόνηση των αδυνάτων
Η καταπόνηση των αδυνάτων από τους ιδιοκτήτες των κομματικών προσβάσεων και η αναξιοκρατική διαχείριση της δημόσιας εκπαίδευσης έχει προσεγγίσει τα όρια της έκρηξης.

Μικροαυλικοί και Μεγαλοπαράγοντες
Η υποκρισία και τα πολλαπλά προσωπεία χαρακτηρίζουν ορισμένους μικροαυλικούς και αρκετούς μεγαλοπαράγοντες της κοινωνικής μας ζωής. Ιδιαίτερα συγκεκριμένοι διαχειριστές δημοσίων λειτουργημάτων (κρατικών, εκπαιδευτικών, ημικρατικών και ιδιωτικών).

Έγραψα τα παραπάνω χωρίς να αγνοώ την ανθρώπινη αδυναμία ή τις τραγωδίες που κρύβονται πίσω από κάποια θλιβερά φαινόμενα. Σημείωσα με αγάπη τα παραπάνω πιστεύοντας στο σεβασμό της προσωπικής ελευθερίας αλλά και της προσωπικής ευθύνης.

* Ο Γιάννης Πεγειώτης είναι εκπαιδευτικός.

Τα "τσιεκκούθκια" και η TINA.

Η ΤΙΝΑ είναι δημιούργημα της Θατσιερ.  Του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που πέρασε στο DNA μας και κατάφερε να φέρει την αριστερά στο χείλος της καταστροφής. Διαβάστε το πιο κάτω διαμάντι. 

Τα "τσιεκκούθκια" αναφέρονται στην απρονοησία της αριστεράς στην Κύπρο που εν μέσω παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης απέτυχε να προβλέψει και να πάρει τα ελάχιστα μέτρα που είχε στη διάθεση της. Τα "τσιεκκούθκια" δεν αναφέρονται στον εργάτη που μετά που 40 χρόνια κοπιαστικής δουλειάς και προσφοράς τώρα σε τρίτη ηλικία έπρεπε να απολαμβάνει τους κόπους του και όχι να πηγαίνει στα νοσοκομεία για περίθαλψη και να του λεν οι νοσοκόμες να φέρει και την "πατανία" του!! Αναφέρονται όμως στο διαμοιρασμό του κόπου του εργάτη με απερίσκεπτο τρόπο, ξένο προς την αριστερή προνοητικότητα και περισυλλογή, σε πολλούς καιροσκόπους "μουχτιτζίες", ντόπιους και ξένους που κατέκλυζαν την Κύπριο επί σειρά ετών.

Διαβάζοντας το άρθρο δεν μπορούμε παρά να δούμε και τη δική μας αριστερά ανάμεσα στις γραμμές.

(Η μετάφραση είναι δική μου σε περίπου ελεύθερο στυλ. Για αυτούς που προτιμούν την αγγλική εκδοχή βρίσκετε εδώ http://www.social-europe.eu/2012/03/austerity-policies-in-europe-there-is-no-alternative/ αλλά χρειάζεται γερά αγγλικά).

"Πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη: δεν υπάρχει εναλλακτική λύση" 

του Asbjorn Wahl από το Global Labour Journal: Vol. 3: Iss. 1, p. 191-193. (μετάφραση από τον ύποπτο δίχως άδεια).

Ένα από τα περίφημα συνθήματα της Μάργκαρετ Θάτσερ ήταν «There is no Alternative» (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση), γνωστό επίσης και ως ΤΙΝΑ. Για τη Θάτσερ αυτό ήταν ένα σύνθημα κανονιστικό, ένα μέρος της πολιτικής και ιδεολογικής πάλης της. Ήθελε να πείσει τους ανθρώπους ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ήταν η μόνη δυνατή λύση, άλλες εναλλακτικές λύσεις έχουν μείνει στα «σκουπίδια» της ιστορίας. Η χρήση της ίδιας διατύπωση στον τίτλο αυτού του άρθρου δεν είναι κανονιστικού χαρακτήρα, αλλά μάλλον περιγραφικού. Περιγράφει την πραγματικά υφιστάμενη πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη σήμερα. Περιγράφει την τεράστια πρόκληση που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα στην Ευρώπη. Την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας ή, για να το πω ωμά, τη βαθιά ιδεολογική και πολιτική κρίση της αριστεράς.

Το υπόβαθρο των ακραίων πολιτικών λιτότητας που τώρα επιδιώκεται σε μεγάλα τμήματα της Ευρώπης είναι πολύ καλά γνωστό. Η οικονομική κρίση έπληξε την Ευρώπη με πλήρη ισχύ το φθινόπωρο του 2008. Για να αποφευχθεί η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών αγορών οι κυβερνήσεις του κόσμου παρουσίασαν τεράστια πακέτα οικονομικής διάσωσης τους. Αυτά τα πακέτα ήταν ζωτικής σημασίας για την αποφυγή της οικονομική κατάρρευση μετά που οι πολιτικές της ανεξέλεγκτη κερδοσκοπίας στις οικονομίες ήταν το κυρίαρχο παιγνίδι για μια-δυο δεκαετίες. Οι περισσότερες κυβερνήσεις πήραν τεράστια δάνεια για τη χρηματοδότηση αυτών των πακέτων, κάτι που τους οδήγησε σε μια κρίση χρέους.

Πολλοί ανάμεναν ότι η οικονομική κρίση, με τις καταστροφικές επιπτώσεις της, θα σήμαινε το τελικό αντίο για τον νεοφιλελευθερισμό, τις οικονομίες της κερδοσκοπία και την κυριαρχία των δυνάμεων της ελεύθερης αγοράς. Αυτές οι πολιτικές οδήγησαν σε μια δραματική αναδιανομή του πλούτου - από την εργασία στο κεφάλαιο, από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, καθώς και από τους φτωχούς στους πλούσιους. Το σύστημα έτσι δυσφημούνταν και τώρα οι πολιτικοί σίγουρα έπρεπε να συνειδητοποιήσουν ότι η συστηματική απορρύθμιση, οι ιδιωτικοποίησεις και ο ελεύθερης ροής καπιταλισμός είχε αποτύχει και ήταν πραγματικά καταστροφικός. Οι οικονομίες του καζίνο έπρεπε να σταματήσουν. Με άλλα λόγια, ο χρόνος είχε έρθει για τον έλεγχο και τη ρύθμιση. Πολλοί άνθρωποι πίστεψαν σε αυτή τη προοπτική.

Αλλά δεν είναι αυτό που συνέβη. Οι κυβερνήσεις δεν αξιοποίησαν την ευκαιρία να εξασφαλίσουν τον δημοκρατικό έλεγχο και τη δημόσια ιδιοκτησία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Υπήρχαν βέβαια, στον απόηχο της κρίσης, ένας αριθμός προτάσεων σχετικά με τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών και την επιβολή φόρων στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές. Οι ελίτ όμως και οι κυνηγοί του χρήματος ήταν προφανώς νευρικοί για τις αντιδράσεις σε κάτι τέτοιο. Οι ενέργειες που ήταν αναμενόμενες από μέρους των κυβερνήσεων και που θα μπορούσαν να απειλήσουν τα συμφέροντά τους δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Αντιθέτως οι προτάσεις που εμφανίστηκαν ήταν ήπιες και μάλιστα με αρκετή αναβλητικότητα για το μέλλον. Αυτό αποδεικνύεται από τη σύνοδο της G20 στο Τορόντο του Καναδά τον Ιούνιο του 2010, όπου η τελική δήλωση που ανακοινώθηκε, λίγο πολύ, περιέχει τις γνωστές νεοφιλελεύθερες συστάσεις σχετικά με την περαιτέρω κατάργηση των εμποδίων της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων, αγαθών και υπηρεσιών.

Αντίθετα, τι έχουμε δει είναι δρακόντεια προγράμματα λιτότητας, μαζικές ιδιωτικοποιήσεις του τι είχε απομείνει να ιδιωτικοποιηθεί και τεράστιες επιθέσεις στους μισθούς του δημόσιου τομέα, τις συντάξεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα - ιδίως στις χώρες που μαστίζονται από την κρίση. Οι συντάξεις έχουν μειωθεί έως και κατά 15-20%, ενώ το επίπεδο των μισθών στο δημόσιο τομέα έχει μειωθεί από 5% (Ισπανία) σε πάνω από το 40% (στις χώρες της Βαλτικής). Οι συλλογικές συμβάσεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα αναιρέθηκαν - όχι μέσω διαπραγματεύσεων με τα συνδικάτα, αλλά μέσω κυβερνητικών διαταγμάτων και πολιτικών αποφάσεων. Αυτό έχει συμβεί σε τουλάχιστον εννέα χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) (χώρες της Βαλτικής, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ελλάδα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία). Αν το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα δεν είναι σε θέση να περιορίσει αυτή την εξέλιξη τότε βρίσκεται μπροστά σε μια αποφασιστική και ιστορική ήττα στην Ευρώπη.

Πώς μπορεί αυτό να συμβαίνει σε ένα μέρος του κόσμου που εξέθρεψε τα ισχυρότερα και πιο μαχητικά συνδικαλιστικά και εργατικά κινήματα στον κόσμο; Γιατί η αντίθεση και αντίσταση τους δεν ήταν ισχυρότερη; Πώς γίνεται οι περισσότερες προτάσεις της ρύθμισης και ενίσχυσης του δημοκρατικού ελέγχου έχουν εξαφανιστεί σαν δροσιά πριν από τον ήλιο; Και ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι πολλές από τις τεράστιες επιθέσεις στις δημόσιες υπηρεσίες, τους μισθούς, τις συντάξεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα πραγματοποιήθηκαν από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις - στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία - έως ότου όλοι εκδιώχθηκαν από τα κυβερνητικά γραφεία τους από τους απογοητευμένους ψηφοφόρους για να αντικατασταθούν από δεξιές κυβερνήσεις;

Αυτό έχει να κάνει με τις σχέσεις εξουσίας στην κοινωνία και τη βαθιά πολιτική κρίση της αριστερά. Οι κοινή λογική δεν επικράτησε ούτε στην ισορροπία των δυνάμεων μεταξύ των εργατών και του κεφαλαίου αλλά ούτε και στις αποφάσεις για τις «λύσεις» που επιλέχθηκαν. Αν είχε επικρατήσει η κοινή λογική θα είχε σταματήσει η χωρίς νόημα οικονομία της κερδοσκοπίας με κανονισμούς και ελέγχους, με την απόκτηση και τον δημοκρατικό έλεγχο των τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, με την απαγόρευση των ανοικτών πωλήσεων (short sales), των hedge funds και των διαφόρων υψηλού κινδύνου συναλλαγών, δηλ. τα λεγόμενα χρηματοοικονομικά μέσα. Κάποιος θα είχε περιορίσει την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων πέραν από τα εθνικά σύνορα, θα ανέτρεπε το σύστημα των φόρων και τελών που επιτρέπει στους πλούσιους να δρουν ελεύθερα με ανεξέλεγκτη κερδοσκοπία.

Στο πλαίσιο των σχέσεων εξουσίας που επικρατούν, όμως, αυτή η πολιτική δεν ήταν η επιλογή. Οι νεοφιλελεύθεροι και οι κερδοσκόποι που συνέβαλαν περισσότερο στην πρόκληση της κρίσης είναι ακόμη στη θέση του οδηγού - ακόμη και όταν διαμορφώνονται τα μέτρα και οι λογαριασμοί αντιμετώπισης της κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι ότι, για άλλη μια φορά, οι ζημιές κοινωνικοποιούνται ενώ τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται. Έτσι, οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται εντείνουν περαιτέρω την κρίση. Τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού συστήματος έχουν προτεραιότητα. Όπως πολλοί έχουν επισημάνει, τα πακέτα διάσωσης της ΕΕ δεν έχουν σχεδιαστεί, κυρίως, για να σώσουν την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και άλλες χώρες που θα ακολουθήσουν, αλλά τις γερμανικές, γαλλικές και βρετανικές τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα από τα οποία οι χώρες αυτές είχαν δανειστεί τα χρήματα. Αν και αυτό που χρειάζεται είναι η τόνωση της οικονομίας, επενδύσεις σε υποδομές και σε παραγωγικές δραστηριότητες για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, καθώς και την ενίσχυση του δικτύου κοινωνικής ασφάλειας, γινόμαστε μάρτυρες του αντιθέτου.

Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ότι συμβαίνει στην Ευρωπαϊκή ήπειρο είναι καθοριστικός. Το δημοκρατικό έλλειμμα, που είναι χτισμένο μέσα στα θεσμικά όργανα της ΕΕ, απέκτησε σε μεγάλο βαθμό αυτή τη μορφή και το περιεχόμενό κατά τη διάρκεια της νεοφιλελεύθερης εποχής. Ως εκ τούτου κυριαρχείται από τα συμφέροντα του κεφαλαίου – του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ειδικότερα. Με την Συνθήκη της Λισαβόνας, ο νεοφιλελευθερισμός ενσωματώθηκε στο σύνταγμα της ΕΕ ως το οικονομικό σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) - ευρέως γνωστά μαζι ως η τρόικα - μαζί με τις εθνικές κυβερνήσεις, χρησιμοποιούν την κρίση για να αναμορφώσουν περαιτέρω τις κοινωνίες για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Για παράδειγμα, το ΔΝΤ έχει συνταγογραφήσει τώρα τα ίδια μέτρα για τις χρεωμένες χώρες της ΕΕ οι οποίες μέχρι στιγμής έχουν τεθεί υπό καθεστώς αναγκαστικής διαχείρισης από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, όπως έχουν επιβληθεί στο παρελθόν στις αναπτυσσόμενες χώρες και τις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης μέσω των λεγόμενων προγραμμάτων διαρθρωτικής προσαρμογής. Αυτή είναι μια συνταγή για κατάθλιψη και κοινωνική κρίση.

Σε αυτή την εικόνα, η έλλειψη εναλλακτικών πολιτικών από την αριστερά είναι εντυπωσιακή. Η σημερινή βαθιά ιδεολογική και πολιτική κρίση για την ευρεία αριστερά μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο στο πλαίσιο της μάλλον κοινωνικά ειρηνικής μεταπολεμικής περιόδου μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την ακμή του κοινωνικού κράτους πρόνοιας και την ύπαρξη ενός ταξικού συμβιβασμού μεταξύ των εργατών και του κεφαλαίου στην Ευρώπη. Αυτός ο ιστορικός συμβιβασμός ήταν το αποτέλεσμα μιας πολύ συγκεκριμένης ιστορικής εξέλιξης, στην οποία καπιταλιστικές δυνάμεις έδωσαν παραχωρήσεις στην καλά οργανωμένη εργατική τάξη στη Δυτική Ευρώπη για να αποσβέσει τον ριζοσπαστισμό του και να κερδίσει την υποστήριξη των εργαζομένων στον ψυχρό πόλεμο κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, για το κυρίαρχο συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα, αυτά τα ιστορικά και συγκεκριμένα επιτεύγματα του σχημάτισαν, σταδιακά, τη βάση για μια γενικευμένη κοινωνική ιδεολογία εταιρικής σχέσης που γινόταν όλο και πιο απόμακρη από τις αναλύσεις των σχέσεων εξουσίας πάνω στην οποία είχε χτιστεί. Έτσι, αυτό οδήγησε επίσης σε μια ορισμένη αποπολιτικοποίηση και αποριζοσπαστικοποίηση του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος. Ο ιστορικό ρόλος των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων έγινε η διαχείριση του ταξικού συμβιβασμού, αντί η κινητοποίηση της εργατικής τάξης για την περαιτέρω κοινωνική πρόοδο. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά από το γεγονός ότι η πολιτική και ιδεολογική κρίση χτύπησε αυτά τα πολιτικά κόμματα όταν ο ταξικός συμβιβασμός άρχισε να διαλύεται γύρω στο 1980 και οι καπιταλιστικές δυνάμεις ξεκίνησαν τη νεοφιλελεύθερη επίθεση τους.

Αυτό που είδαμε στην Ευρώπη τα τελευταία 30 χρόνια είναι κυβερνήσεις που έχουν κάποιο είδος νεοφιλελεύθερων πολιτικών είτε ανοίκουν στη δεξιά, το κέντρο ή τις λεγόμενες κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στις χώρες μέλη της ΕΕ έχουν, χωρίς εξαίρεση, υποστηρίξει όλες τις νεοφιλελεύθερων συνταγματικές τροποποιήσεις της ΕΕ, και την κατασκευή της ενιαίας αγοράς η οποία στην πραγματικότητα έχει τον συστηματικό στόχο της απορρύθμισης, της ιδιωτικοποίησης και της υπονόμευσης των συνδικάτων και της κοινωνικής πρόνοιας. Τα λίγα παραδείγματα που έχουμε δει με πολιτικά κόμματα στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας που υποστηρίζουν τις κυβερνήσεις ως εταίροι της Σοσιαλδημοκρατίας (το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα 1997-2002, η ιταλική Κομμουνιστική Επανίδρυση 2006-8, το Νορβηγικό Σοσιαλιστικό Αριστερό Κόμμα 2005-σήμερα) έχουν αποδειχθεί από αρνητικά μέχρι καταστροφικά. Κανένας από αυτούς δεν ήταν σε θέση να περιορίσουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ως εκ τούτου έχουν χάσει την εμπιστοσύνη των εργαζομένων.
Οι περισσότερες από τις ευρωπαϊκές συνομοσπονδίες συνδικάτων είναι προσκολλημένες ακόμα σε αυτό που στη γλώσσα της ΕΕ ονομάζεται «κοινωνικός διάλογος». Ενεργούν δηλαδή ως εάν ο μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο ΙΙ ταξικός συμβιβασμός εξακολουθεί να είναι ανέπαφος και ότι η διμερής και η τριμερής συνεργασία μεταξύ των εργατών, του κεφαλαίου και του κράτους εξακολουθεί να είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την προώθηση των συμφερόντων των εργαζομένων. Ότι ο ταξικός συμβιβασμός έχει έρθει στο τέλος του και ότι οι κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες ζητούν διάλογο επιτίθενται σε δημόσιες υπηρεσίες, τους μισθούς, τις συντάξεις και στα θεμελιώδη εργατικά δικαιώματα μέρα και νύχτα, δεν φαίνεται να αποδυναμώνει την πίστη των περισσότερες ευρωπαϊκών συνδικαλιστικών οργανώσεων στη συνεργασία των κοινωνικών εταίρων και του κοινωνικού διαλόγου ως το κύριο δρόμο προς τα εμπρός.

Οι τεράστιες πολιτικές λιτότητας και οι επιθέσεις κατά των συνδικάτων είναι, κοινωνικά και πολιτικά μιλώντας, ένα θανάσιμο κοκτέιλ και τα ιστορικά στοιχεία, ειδικά στην Ευρώπη, είναι εξαιρετικά τρομακτικά. Εν πάση περιπτώσει, η κοινωνική πάλη και ο αγώνας για την κοινωνική πρόνοια στην Ευρώπη εισέρχεται σε μια νέα φάση. Η κρίση πολώνει τις διαφορές και προκαλεί αντιπαραθέσεις ιδιαίτερα σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Οι γενικές απεργίες είναι πίσω στην ημερήσια διάταξη της Ένωσης σε πολλές χώρες, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου ο πληθυσμός εκτίθεται σε δρακόντεια μέτρα που απειλούν τις γενικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες διαβίωσής του. Στην Πορτογαλία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία και τη Μεγάλη Βρετανία έχουν επίσης πραγματοποιηθεί γενικές απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις αν και με διαφορετικούς βαθμούς ένταση. Η έκβαση αυτών των αγώνων είναι, όμως, εξαιρετικά αβέβαιη. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, όπως το γνωρίζαμε από την περίοδο της ακμής του έχει, εν πάση περιπτώσει, εγκαταλειφθεί στην πραγματικότητα από τις ευρωπαϊκές ελίτ, ακόμη και αν η ίδια ρητορική συνεχίζεται.

Μια λύση για την κρίση, που βασίζεται στην αλληλεγγύη, θα απαιτήσει μαζική κινητοποίηση, προκειμένου να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων στην κοινωνία. Μόνο αν το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα είναι αρκετά ισχυρό ώστε να αποτελέσει απειλή για την υφιστάμενη οικονομική τάξη, οι κερδοσκόποι και οι πολιτικών υπάλληλοι τους, θα αρχίσουν να υποχωρούν. Αυτός είναι ο λόγος που η υποστήριξη σε εκείνους που τώρα αγωνίζονται να περιορίσουν την πολιτική των περικοπών είναι τόσο ζωτικής σημασίας. Η αναδιάρθρωση της πολιτικής αριστεράς φαίνεται να είναι μέρος αυτού του έργου. Είτε το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα θα καταφέρει να υπερασπιστεί την κοινωνική πρόοδο που έχει επιτευχθεί μέσω του κράτους πρόνοιας ή κινδυνεύει να μείνει με μια δεξιά αυταρχική και κοινωνικά υποβαθμισμένη Ευρώπη. Μεγάλο μέρος της κοινωνικής προόδου του περασμένου αιώνα βρίσκεται πλέον σε κίνδυνο.

Η ΝΑΤΟική βιομηχανία των Ομάδων Επαφής

Είμαι της άποψης ότι στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον αντί να έχουμε μια καλύτερη ενημέρωση τα κανάλια (γενικά και όχι τηλεοπτικά μόνο) έχουν βραχυκυκλωθεί σε τέτοιο βαθμό από τα μεγάλα συμφέροντα (κεφάλαιο) που η ενημέρωση είναι στην καλύτερη περίπτωση μονόπλευρη. Πολλές φορές είναι μόνο συγκεκαλυμμένη προπαγάνδα. Δυστυχώς τα δικά μας Κυπριακά κανάλια ακόμα και το ΡΙΚ αναπαράγουν την προπαγάνδα αυτή αυτούσια. Ακόμα και σε εποχές αριστερής κυβέρνησης. Γι' αυτό αντιγράφω από το rt.com (χωρίς καμιά άδεια ασφαλώς). Μετάφραση δική μου.

 ****
 Με «φίλους» σαν αυτούς ...: Η βιομηχανία των ομάδων επαφής και οι ανατροπές των κυβερνήσεων

With ‘Friends’ like these…: Contact group industry in overthrowing govts (Op-Ed)

Όποιος έχει μελετήσει πώς οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εργάστηκαν για να ανατραπεί η Τζαμαχιρία στη Λιβύη γνωρίζει ότι οι ΗΠΑ προσπάθησαν να αναπαράγουν την ίδια  μέθοδο αλλαγής καθεστώτων και στη Συρία. 


Ο δημιουργία πολυμερών ομάδων επαφής για υποστήριξη "ομάδων αντιπολίτευσης"  ήταν το κλειδί για αυτή τη διαδικασία. Αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ξέρουν είναι ότι η "βιομηχανία" επαφής των Αμερικανών ξεκίνησε στη Σομαλία.

Το 2006 ήταν μια κρίσιμη χρονιά για τη Σομαλία, διότι μέχρι το τέλος της φάνηκε ότι κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα της Αφρικής επρόκειτο να σταθεροποιηθεί για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες εμφυλίου πολέμου. Οι αυτόνομες βόρειες περιοχές της Σομαλίας, Puntland και Somaliland, ζούσαν σχετικά ειρηνικά. Ο νότος, όμως, είχε  συνεχείς μάχες από το 1991. Η Ισλαμική Ένωση (ICU) όμως κατάφερε να νικήσει τους περισσότερους πολέμαρχους και ενοποίησε το νότο κάτω από την διοίκηση της, καταφέρνοντας να φέρει το νόμο και την τάξη. Οι ειρηνευτικές συνομιλίες ήταν επίσης σε εξέλιξη για ενοποίηση της Σομαλίας. Υπήρχε υψηλή προσδοκία ότι μια περίοδος σχετικής ειρήνης θα άρχιζε το 2007.

Στη συνέχεια, οι ΗΠΑ και η περιφερειακή σύμμαχος τους Αιθιοπία ξεκίνησαν μεγάλες εχθροπραξίες στις 20 Δεκεμβρίου 2006. Ο Τζον Αμπιζάιντ, ο διοικητής της CENTCOM ο οποίος κατεύθυνε τον πόλεμο στο Ιράκ και στο ΝΑΤΟκρατούμενο Αφγανιστάν,  επισκέφθηκε την Αιθιοπία περίπου τρεις εβδομάδες νωρίτερα για να έχει μια χαμηλού προφίλ συνάντηση με τον Πρωθυπουργό Meles Zenawi στις 4 Δεκεμβρίου. Οι δύο  προγραμμάτισαν την ΗΠΑ-Αιθιοπική εισβολή της Σομαλίας. Η πολεμική αεροπορία, ναυτικό, τα συστήματα παρακολούθησης και ειδικές μονάδες των ΗΠΑ έλαβαν μέρος στον πόλεμο, ενώ οι Αιθίοπες έστειλαν το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης εδάφους για την καταπολέμηση της ICU.

 Για να δικαιολογήσουν την εισβολή οι ΗΠΑ επικαλέστηκαν το Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας και κατηγόρησαν την ICU ως συνεργάτιδα της Αλ-Κάιντα.

Η ICU ηττήθηκε και ένα κενό εξουσίας προέκυψε ως αποτέλεσμα της αμερικανο-αιθιοπικής εισβολής. Η Σομαλική Μεταβατική Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση (STFG), μια ξένη ομάδα αντίπαλος της ICU εισήχθηκε και υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ για να αντικαταστήσει την ICU και δήλωσε η ίδια σαν νόμιμη κυβέρνηση της Σομαλίας. Ακούγεται γνώριμο; Θα πρέπει. Αυτό είναι ουσιαστικά που θα συμβεί - αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα και με μια ένοπλη αντιπολίτευση - στη Λιβύη, τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν το ΝΑΤΟ θα εγκαθιδρύσει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο (NTC). Αυτό είναι επίσης που οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τα Αραβικά εμιράτα των πετροχημικών θέλουν να κάνουν στη Συρία με το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο (SNC).

 Η κατάσταση της Σομαλίας σαν διαιρεμένη, ακυβέρνητη και ασταθής χώρα είναι το  μοντέλο για την διαιρεμένη, ακυβέρνητη Λιβύη και είναι το ίδιο μοντέλο που οι ΗΠΑ ετοιμάζουν για τη Συρία που μαστίζεται από εμφύλιο πόλεμο - σε στυλ Λιβάνου του 1975-1990. Η Σομαλοποίηση είναι το παιχνίδι εδώ. 

Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έχουν επίσης να διαδραματίσουν ένα ρόλο στην εμφάνιση του φαινομένου πειρατές, που μετέτρεψε τον Κόλπο του Άντεν σε «πειρατικό σοκάκι." Παρακολουθούσαν αμέριμνοι όταν ξένα πλοία λεηλατούσαν την αλιεία της Σομαλίας και όταν ξένες εταιρείες ξεφόρτωναν θανατηφόρα τοξικά απόβλητα στις ακτές της Σομαλίας με αποτέλεσμα να μετατραπούν οι απελπισμένοι ψαράδες σε ένοπλους πειρατές. Η καταστροφή της Λιβυκής οικονομίας έχει δημιουργήσει επίσης μια άνεργη ένοπλη τάξη, η οποία τώρα εξάγεται για την McJihad της Αμερικής στη Συρία - και στη συνέχεια, ενδεχομένως, στην Αλγερία, τον Λίβανο, το Ιρανικό Μπαλουχιστάν, την Xinjiang της Κίνας ή τον Ρωσικό Βόρειο Καύκασο.

Στη Σομαλία, πολλές αφρικανικές χώρες, υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ, είχαν προγραμματίσει για την αποστολή μιας πολυεθνικής δύναμης αλλά η αποστολή ματαιώθηκε όταν τον Ιούνιο του 2006, η ICU πήρε τον πλήρη έλεγχο του Μογκαντίσου. Ήταν σε αυτό το σημείο που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους μηχανεύτηκαν το μοντέλο αλλαγής καθεστώτων στο "πρότυπο" της Ομάδας Επαφής της Σομαλίας. 

Μέσω της Ομάδας Επαφής για τη Σομαλία (STFG) εμφανίστηκε κυβέρνηση διεθνούς νομιμότητας σαν αντίπαλος της κυβέρνησης της ICU και έτσι η νομιμοποίηση των ξένων επεμβάσεων. Ακούγεται όλο και πιο οικείο; Αυτή η "ομάδα επαφής" θα γίνει η βάση για την ΝΑΤΟ-κυριαρχούμνη Ομάδα Επαφής για τη Λιβύη (Φίλοι της Λιβύης), που δημιουργήθηκε το 2011, η οποία επέβαλε το NTC μέσω της «διπλωματίας των πυραύλων» στην Τρίπολη, και αργότερα την Συριακή Ομάδας Επαφής (Φίλοι του Συριακού λαού ) που δημιουργήθηκε το 2012 για να επιβάλουν το SNC στη Δαμασκό. 

Η "βιομηχανία" των Ομάδων Επαφής της Αμερικής έχει επιβάλει αντιδημοκρατικά ξένους πελάτες σε χώρες όπου το Ατλαντικό NATOistan έχει στρατηγικό και οικονομικό ενδιαφέρον για να επεκτείνει την επιρροή του. Οι συνήθεις ύποπτοι όλοι έχουν εμπλακεί.

Εκτός από τις ΗΠΑ, τα μέλη της Ομάδας Επαφής της Σομαλία περιελάμβανε το Ηνωμένο Βασίλειο, την ΕΕ, την Ιταλία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία. Το ΝΑΤΟ θα εμπλακεί τον Ιούνιο του 2009 για να εξασφαλίσει το στρατιωτικό ρόλο του στη Σομαλία και τα νερά του Κέρατος της Αφρικής. Όλοι αυτοί οι παίκτες θα έχουν επαναλαμβανόμενους ρόλους αστέρα στη Λιβύη. Τώρα προσπαθούν να αναδημιουργήσουν το ίδιο σενάριο στη Συρία κάτω από το σκηνικό μιας ξένης ένοπλης επιβλεπόμενης εξέγερσης που έχει στόχο σκόπιμα αμάχους για να ανοίξει το δρόμο για παρεμβατισμό. 

Στη Σομαλία, δυνάμεις της Αφρικανικής Ένωσης αναπτύχθηκαν υπό την εποπτεία του ΝΑΤΟ με την κύρια αποστολή τους την προστασία του STFG, με τον ίδιο τρόπο που το ΝΑΤΟ έχει σταθεί σε επιφυλακή, όταν υποδεέστερες δυνάμεις με ξένο έλεγχο έχουν αναπτυχθεί, στο Αφγανιστάν, τη Βοσνία, το Κοσσυφοπέδιο, και τώρα στη Λιβύη.

Η ημερήσια διάταξη της STFG ορίστηκε από τις ΗΠΑ για την "ανοικοδόμηση θεσμών και της οικονομίας της Σομαλίας" με τη βοήθεια των λεγόμενων «ξένων εμπειρογνωμόνων".  Το πρόγραμμα είναι το ίδιο για το SNC και NTC που κυριαρχείτε από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Το NTC έχει ιδιωτικοποιείσει τα περιουσιακά στοιχεία της Λιβύης και συλλέγει τον πλούτο της στο πλαίσιο της διαχείρισης της Λιβύης από τον Λιβυο-Αμερικανό νεο-φιλελεύθερο οικονομολόγο Αλί Tarhouni που έγινε υπουργός Οικονομικών και Πετρελαίων". Το πετρέλαιο της Λιβύης δεν είναι πλέον στα χέρια των Λίβυων, οι οποίοι είναι τώρα πολύ απασχολημένοι να πολεμούν ο ένας τον άλλο με εκτοξευτές RPG, τεθωρακισμένα γιλέκα, και ελαφρά όπλα πεζικού, ευγένεια του ΝΑΤΟ.

Στη Σομαλία και τη Λιβύη τι έχει αντικαταστήσει το ICU και την Τζαμαχιρία είναι μια ατέρμονη «μεταβατική» κατάσταση με θύλακες από γραφειοκράτες δεμένους  στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες, το ΔΝΤ και τη Παγκόσμια Τράπεζα, οι οποίοι δεν έχουν καμιά επαφή με τη βίαιη πραγματικότητα στις χώρες τους.

Έξω από αυτά τα γραφειοκρατικά γραφεία, το κράτος δικαίου έχει καταρρεύσει και οι δρόμοι διοικούνται από παραστρατιωτικές ομάδες και τους κακοποιούς. Η Λιβυκή Ισλαμική Ομάδα Μαχητών (LIFG) ανέλαβε στη Λιβύη και η Al-Shaabab ​​στη Σομαλία, με τη βοήθεια ξένων μαχητών. Αυτό είναι το μέλλον της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας εάν η Χίλαρι "bomb them" Κλίντον και o Ομπάμα είναι επιτυχής με την εγκατάσταση του SNC.

Μπορούμε να δούμε με μια ματιά από τους κατεστραμμένους δρόμους του Χαλεπίου και το σημαδεμένο τοπίο της υπαίθρου της Δαμασκού τι θα ακολουθήσει: η δίωξη των μειονοτήτων της Συρίας, βεβήλωση των εκκλησιών, δολοφονίες των συριακών δημοσίων υπαλλήλων, εξωδικαστικές εκτελέσεις υποστηρικτών της κυβέρνησης της Συρίας, φυγή επαγγελματιών, απαγωγή και δολοφονίες δημοσιογράφων,  τρομοκρατικές επιθέσεις των πολιτικών κέντρων, η θανάτωση των γιατρών, καθώς και απαγωγές ξένων υπηκόων που έχουν ήδη πραγματοποιηθεί στο πλαίσιο των ενεργειών του Syrian Free Army.

 Mahdi Darius Nazemroaya για RT

O Mahdi Darius Nazemroaya είναι κοινωνιολόγος και επιστημονικός συνεργάτης στο Κέντρο Ερευνών για την Παγκοσμιοποίηση (CRG), στο Μόντρεαλ και συντάκτης της παγκοσμιοποίησης του ΝΑΤΟ (Clarity Press).Οι δηλώσεις, γνώμες και απόψεις που εκφράζονται στην παρούσα στήλη είναι αποκλειστικά αυτές του συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα τις απόψεις του RT.

***

Ένας και μόνο λόγος γιατί θα ψηφίσω στις τοπικές εκλογές

Για να ρίξω μαύρο στην "διαχείριση του καπιταλισμού".

Ναι, ναι, ξέρω ότι αυτές είναι τοπικές εκλογές, τοπική αυτοδιοίκηση, κύτταρο της δημοκρατίας.

Αρλούμπες.

Νέα Αριστερά

Έξοδος από το Ευρώ. Τώρα!

Και δεν μιλούμε για την Ελλάδα αλλά γι ατην Κύπρο.
Η Κύπρος έχει χρέος να διωρθώσει το μεγάλα λάθη που έγινα την περασσμένη δεκαετία. Πριν να είναι πολύ άργα. Έξοδος από το ευρώ με προγραμματισμένο και ομαλό τρόπο. Είναι ο μόνος τρόπος να δισαφαλιστεί η οικονομική σταθερότητα και πρόοδος παρά ο εγκλωβισμός στις πολιτικές Γάλλων, Γερμανών και Άγγλων,. Που καμμιά συμβατότητα δεν έχουν με την Κυπριακή πραγματικότητα. Που είναι σίγουρο ότι οι δικές μας δραματικές ιδιαιτερότητες δεν λαμβάνονται υπόψη. Απεναντίας θυσιάζονται σαν αρνί στο βωμό μεγάλων συμφερόντων.

Και η απάντηση σε αυτούς που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει μέλλον εκτός του ευρώ η απάντηση είναι η χρυσή εποχή της σύγχρονης οικονομικής ιστορίας της Κύπρου: 1974-2004.